Түлкі мен борсық   (адыгей ертегісі)

Баяғыда түлкі мен борсық бір қалта қуырылған ет тауып алды.

– Кімнің жасы үлкен – сол етті жесін! – деді борсық.
– Сен бірінші айт! – деді түлкі.

Борсық ойланды да, айтты:

– Аспан енді ғана көгілдір бола бастағанда, жер енді ғана қата бастағанда, мен өмірге келдім.

Кенеттен түлкі жылай бастады. Борсық абыржып қалды.

– Түлкі, сен неге жылайсың? – деп сұрады ол.
– Сен өмірге келгенде менің жалғыз балам өліп қалды, сол есіме түсті, сондықтан жылап отырмын.

Сөйтіп, барлық етті түлкі жеп қойды.
Олар әрі барды. Жолда өлген қозыны көрді.

– Ал енді не істейміз? – деп сұрады борсық.

Тойып алған түлкі:

– Қазір ұйықтайық, кім қызық түс көреді – сол қозыны жейді, – деді.

Айтылды – істелінді. Ағаштың түбіне жатты. Түлкі ұйықтап қалды.
Борсықтың қарны ашты. Ол тұрып, қозыны жеп қойды. Таңертең түлкі борсықты оятты.

– Борсық, сен қандай түс көрдің?
– Жоқ, сен бірінші айт!
– Түсімде мен әдемі ханның қызы болдым. Әдемі сарайда тұрдым. Той болды. Көп әдемі тамақ болды, – деді түлкі.

Борсық қуанды:

– Мен де сондай түс көрдім, ондай дәмді тамақтардан кейін сен өлген қозыны жегің келмейді деп ойладым. Сөйтіп, қозыны жеп қойдым.