|
|
Бір уыс мақта
|
| |
Автор: Ыбырай Алтынсарин
|
Бір кішкентай қыз әкесінің шапанын жамап отыр екен, шешесі қасына отырып, ақыл айтты:
– Балам, дүниедегі жаратылған жанды-жансыздардың ешқайсысының да керексіз болып, жерде қалатыны болмайды, – деп.
Сол сөзді айтып отырғанда, қыз бала киімін жамап болып, жердегі мақтаның қиқымын терезеден лақтырып, далаға тастады:
– Әже, осы қиқымның еш нәрсеге керегі бола қалмас, – деп.
Шешесі:
– Балам, сол да жерде қалмайды, – деді.
Осылайша сөйлесіп, терезеден қарап отырса, манағы мақтаны жел көтеріп ұшырды, мұны бір торғай көріп қуып барып, мақтаны тұмсығына тістеп қана алып, ұшып кетті. Қыз әжесінен:
– Манағы мақтаның қиқымын бір торғай алып кетті, оны неғылады? – деп сұрады.
Әжесі айтты:
– Көрдің бе, балам, күн айналмай манағы айтқан сөздің келгенін. Ол кішкентай мақтаны торғай ұясына төсеп, жас балапандарына мамық етеді, – деді.
Клочок ваты
Одна девочка-подросток чинила чапан своего отца. Мать подсела к ней и стала поучать её:
– Дитя моё, из всевозможных предметов в мире нет таких, которые не были бы пригодны для чего-нибудь, и они зря валяться на земле не будут.
Когда мать говорила эти слова, девочка, закончив починку одежды, поднялась и, собрав с пола мелкие клочки ваты, выбросила их на двор, сказав:
– Мама, эти мелкие клочки ваты, пожалуй, ни на что не будут годны.
– Дитя моё, эти клочки тоже зря не пропадут, – заметила мать.
Разговаривая с матерью, девочка вдруг посмотрела в окно. Она увидела, как ветер уносил клочки ваты и как один воробей погнался за маленьким клочком, схватил его в клюв и улетел.
– Мама, воробей унёс клочок ваты. А что он с ним будет делать? – спросила девочка.
– Вот видишь, дитя, как тут же подтвердились мои слова. Воробей устилает ватой своё гнездо, чтобы его маленьким деткам было мягко, – ответила мать.
Перевод на русский: Н. Кальменов. «И. Алтынсарин. Собрание сочинений в трёх томах». Алма-Ата, 1975 г.
Скрыть текст
© Татьяна Валяева, 2007–2025
|
